Dirty love CH.3
(โปรดเฟิดฟังเพื่ออรรถรส)
.
.
.
14 กุมภาพันธ์ ณ โรงแรมแห่งหนึ่งในเซ็นทรัลซิตี้
“ยินดีด้วยนะแบร์รี่”
“ขอบใจนะบรูซ”
บรูซ เวย์นในชุดสูทและสแลคสีดำทับเชิ๊ตสีฟ้าเน็คไทด์ขาวส่งยิ้มและอวยพรให้แบร์รี่กับไอริสก่อนที่จะเดินไปยังโต๊ะจีนที่มีคลาร์ก โลอิส อาร์เธอร์ จอนน์ และไดอาน่านั่งอยู่ บรูซรู้สึกแปลกๆคลาร์กกับโลอิสไม่เท่าไหร่เพราะสองคนนี้มองเขาแบบปกติสุขมาก แต่อีก 3 คนที่เหลือ อาร์เธอร์ ไดอาน่ากับจอนน์มองเขาแปลกๆน่ะสิ
“ฮาลไม่มาด้วยกันเหรอ?” คลาร์กหันมาถามบรูซ
“หมอนั่นมาที่หลัง”บรูซตอบ
คลาร์กกับโลอิสขอตัวไปตักอะไรกินกัน บรูซนั่งลงแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไม 3 คนที่เหลือจ้องเขาตาเป็นมันโดยเฉพาะไดอาน่า เขารู้สึกว่าการจ้องลักษณะนี้มันจะเป็นมาหลายอาทิตย์แล้วด้วย บรูซเลยถามออกไปเพื่อทำลายบรรยากาศมาคุบนโต๊ะอาหาร
“นายสามคนมีอะไรรึเปล่า?” บรูซถาม
จอนน์กับอาร์เธอร์กระแอมเบาๆลักษณะนี้เหมือนผลกรรมจะตกอยู่ที่เจ้าหญิงแห่งเทอมิสกีย์ร่า ไดอาน่า พริ๊นซ์ซะแล้วสิ…
“ไม่มีอะไรหรอก” ไดอาน่าตอบแบบธรรมชาติที่สุดแล้ว
“….?”
บรูซก็ยังคงสงสัยอยู่ดีแต่ก็ไม่ถามอะไรต่อ เขาลุกไปหาอะไรทานบ้างเหมือนแขกในงานคนอื่นๆ ความเป็นจิงเขาไม่ค่อยชอบมางานอะไรแนวนี้ซักเท่าไหร่ แต่นี่เพราะแบร์รี่ อัลเลนเป็นเพื่อนร่วมงานเขาๆเลยมาแบบตามมารยาทเพราะแบร์รี่ชวนแบบชวนแบบรบเร้า….
อีกเหตุผลนึงคือมาดูสภาพฮาล จอร์แดน….
“ฮาย! เพื่อนยาก!”
“เวร้ย! ฮาล!”
แบร์รี่เกือบล้มหัวคว่ำไปพร้อมๆกับการโถมตัวกอดคอของฮาล แต่ทั้งคู่ก็ยันและทรงตัวของตัวเองได้ดี แบร์รี่หันมาบ่นคนในสูทสีดำเชิ๊ตแดงเลือดนกทันที
“ไม่เกรงใจเจ้าเจ้าภาพกันเลยนะไอ้บ้า สูทมันแพงนะเฮ้ย” แบร์รี่บ่น
“โอ๋ๆ เอาเป็นว่ายินดีด้วยนะที่เอ่อ…สละโสด เอ้อ อ่ะนี่ ของขวัญฉลองแต่งงาน ว่าแต่…ทำไมต้องวันนี้ฟะแบร์ มันกระแทกใจคนโสดนะ” ฮาลพูดบ่นกลับพร้อกับยื่นกล่องของขวัญให้แบร์รี่
“ผมไม่ได้กำหนดวันนะครับ นู่นนน ไอริสครับ” แบร์รี่จิ้มไหล่ไปที่ไอริส
“ก็มันโรแมนติกดีนี่” ไอริสส่งยิ้มให้แบร์รี่
“โอ๊ย….ไปแล้วครับ ผมยอมแล้วครับ แอร้ เออแบร์ พวกเราไปนั่งกันตรงไหนน่ะ” ฮาลถาม
“หน้าเวทีเลยเพื่อน” แบร์รี่ชี้
ฮาลยิ้มให้พร้อมกับค่อยๆสาวเท้าเดินไปที่ที่มีพวกของเขานั่งรออยู่ ฮาลรู้สึกประหลาดใจที่ไดอาน่า อาร์เธอร์กับจอนน์จ้องเขาแบบแปลกๆ เขายิ้มแหยๆไปให้ก่อนที่จะลุกไปหาอะไรทานเหมือนกันเพราะไม่ค่อยเข้าใจกับบรรยากาศที่ 3 คนนี้ปล่อยมาซักเท่าไหร่
ในทางด้านบรูซ เขากำลังยื่นมือไปหยิบอาหารที่เขาเล็งไว้แต่บังเอิญมือไปชนโดนกับคนที่เล็งชิ้นนี้เหมือนกัน บรูซชักมืออกเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปขอโทษ แต่ก็ชะงักเล็กน้อย
“ขอโทษที…เอ่อ…”
“นายหยิบไปเถอะ ฉันเอาอันอื่นได้” คลาร์กส่งยิ้มให้
“อืม”
คลาร์กมองบรูซตักอาหารชิ้นนั้นไปไว้ที่จานของตัวเอง คลาร์กยิ้มๆแล้วก็พูดขึ้น
“ฉันนึกว่านายจะไม่มาซะแล้ว”
“แบร์รี่อุส่าห์ชวนคงต้องมานั่นแหละ…”
“นั่นสินะ ฮ่าๆๆ งานของฉันนายก็มาทั้งๆที่มีงานสัมมนาที่อื่นแท้ๆ นายใจดีมากเลย”
“คลาร์ก! ทางนี้ๆ” โลอิสเรียกคลาร์ก
“ไปก่อนนะ เจอกัน ^^”
“อืม…”
.
.
.
เจ็บชะมัด…
ยิ่งมาเห็นแบบนี้….
ฉันไม่น่ามาเลยจริงๆ…
หมับ!
“เฮ้…”
“จอร์…แดน…”
ฮาลเห็นบรูซนิ่งผิดปกติไปหลังจากที่คลาร์กเดินจากไป เขาเลยจับบ่าบรูซเพื่อเรียกสติและดูเหมือนมันจะได้ผลซะด้วย บรูซเฉสายตาหลบตาฮาลแล้วเดินไปทางอื่น ฮาลมองบรูซเดินจากไปนิ่งๆก่อนที่จะลงมือตักอาหารในส่วนของตัวเองต่อ
.
.
.
.
.
พิธีงานได้ดำเนินไปอย่างรื่นรมย์ ทุกคนบนโต๊ะไดอาน่า โลอิส เมร่า คลาร์ก อาร์ธอร์ จอนน์และฮาลพูดคุยกันอย่างสนุกสนานยกเว้นบรูซที่นั่งเงียบดูพิธีงานเงียบๆ สีหน้าของคู่บ่าวสาวและทุกคนในวันนี้มีความสุขเหลือเกิน
ยกเว้นแค่เขา…
รู้ว่ามางานแบบนี้มันควรจะรู้สึกสนุกไปด้วนกันกับทุกคนแต่ก็…
อดที่จะเคว้งคว้างไม่ได้…
“ต่อไปจะเป็นพิธีโยนดอกไม้นะคะ”
สาวๆต่างก็กรูกันไปยืนหน้าเวที ส่วนไดอาน่าโดนโลอิสกับเมร่าลากออกไป บนโต๊ะก็เหลือแต่พวกหนุ่มๆใน JL ไม่รู้ว่าตอนนี้ทุกคนพูดหรือทำอะไรกันเพราะตอนนี้บรูซก็ได้แต่จมอยู่ในความคิดตัวเองอยู่ เสียงที่กรี๊ดดังกระหน่ำของสาวๆหน้าเวทีไม่ได้ช่วยให้สมาธิบรูซหลุดหายไปเลยแม้แต่น้อย
“เอาล่ะนะสาวๆ!” ไอริสยิ้มพร้อมกับหันหลัง
“เอาเลยไอริส!!!”
.
.
.
บรูซในตอนนี้ไม่คิดสนใจอะไรทั้งสิ้น แต่เขารู้สึกว่าบรรยากาศในงานมันดูเงียบแปลกๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงคนคุ้นหูและสายตาแปลกๆของสาวๆในงาน
“เฮ้ย บรูซ…” ตามมาด้วยการสะกิดไหล่ของฮาล จอร์แดน
ฮาลยิ้มแบบเหงื่อตกนิดๆก่อนที่จะชี้ไปที่ตักของบรูซ บรูซก้มลงไปมองตักตัวเองมีวัตถุบางอย่างวางอยู่บนตักของเขา มันคือช่อดอกเรนันคูลัสสีขาวบริสุทธิ์ที่ประดับไปด้วยริบบิ้นสีเหลืองแดงอย่างสวยงาม
“บางทีเธอก็โยนแรงไปนะไอริส…” เพื่อนไอริสพูดขึ้น
“เอ่อ…”ไดอาน่าผู้ไม่รู้เรื่องแนวนี้ได้แต่ยืนงง
“นายโชคดีชะมัดเลย 555” แบรรี่พูดใส่ไมค์พร้อมกับหัวเราะ
“ไม่เป็นไรสาวๆ ฉันมีแจกให้ทุกคนจ้ะ”
ไอริสยิ้มพร้อมโปรยดอกกุหลาบหลากหลายสีให้กับสาวๆในงาน บรูซมองช่อดอกไม้ในมือตัวเองพร้อมกับถอนหายใจประมาณว่าทำไมบรรดาสาวโสดต้องมาคอยแย่งชิ่งช่อดอกไม้นี่ในงานแต่งด้วยนะ?
“งี้บรูซก็มีสิทธิน่ะสิ” แบร์รี่แว่บมาอยู่ข้างหลังบรูซด้วยความเร็ว ปล่อยให้ไอริสสนุกกับสวๆไป
“อ๋อ สละโสดไรงี้เหรอ?” ฮาลพูดขึ้น
“ใช่แล้วแหละ ว่าแต่สาวๆในสต็อกบรูซมีใครมั่งหว่า…” คลาร์กคิด
“ก็มีทาเลีย แคทวูเมน ไอวี่ ฮาร์ลี่ควินน์ คิลเลอร์ฟรอส….เฮ้ยบรูซ ไม่คิดจะมีคนปกติๆบ้างเหรอ” แบร์รี่บ่น
“เฮ้อ…ไม่ต้องสนใจเรื่องของฉันหรอกน่า” บรูซถอนหายใจยาวๆ
บรูซยกมือถืออีกเครื่องขึ้นมาดู มันเป็นข้อความจากจิม กอร์ดอน ประมาณว่าฮาร์ลี่ควินน์กับมายพุดดิ้งเดอะโจ๊กเกอร์ของเธอพร้อมพรรค์พวกอีกหลายอัตรากำลังป่วนเมืองที่เขาเพิ่งจากมาแบบในใจแค่ 5 นาทีเอง บรูซลุกขึ้นกระชับสูทแล้วจะพุ่งตัวเดินออกจากงาน
“ไปไหนน่ะบรูซ?” ฮาลถาม
“…ไปหาสาว…แถมบ้าด้วย”
ตอบเสร็จก็เดินออกไปทิ้งช่อดอกไม้ไว้ข้างๆฮาล ทุกคนบนโต๊ะก็เดาได้ทันทีว่าอ้อ…ไปปราบเหล่าร้ายนี่เอง ฮาลมองบรูซพร้อมกับหยิบช่อดอกไม้ที่บรูซได้มาดู จู่ๆเขาก็คลี่ยิ้มอ่อนออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“ดอกอะไรน่ะแบร์” ฮาลถามแบร์รี่
“ดอกเรนันคูลัส” แบร์รี่ตอบ
“เหรอ…แจ๋ว”
ระหว่างที่หนุ่มๆกำลังสนทนากันบนโต๊ะ กลุ่มสาวๆอย่างไดอาน่า คาร่า ซาตันน่า โลอิส เมร่าและไอริสก็เกาะกลุ่มคุยกันเรื่องเปื่อย มีเพียงแค่ไดอาน่าที่จ้องฮาลแบบตาไม่กระพริบ โลอิสที่สังเกตุเห็นเลยถามไดอาน่า
“สนใจเขาเหรอคะ?” โลอิสถาม
“ก็สนใจ” ไดอาน่าตอบ
“เริ่มมีแววสละโสดอีกแล้วสินะคะ? คิดว่าคุณไดอาน่าจะสนใจคุณบรูซซะอีก?” ซาตันน่าแซว
“ไม่ใช่….ฉันหมายถึง แค่สงสัยอะไรนิดหน่อยน่ะ” ไดอาน่าหันมามองทุกคนจริงจัง
“สงสัยว่าอะไรคะ?” ไอริสถามก็แบบประมาณว่าชาวอาะเมซอนคงไม่รู้อะไรบางเรื่องล่ะมั้ง?
“ผู้ชายจูบผู้ชายนี่เป็นเรื่องปกติเหมือนที่ผู้ชายจูบผู้หญิงรึเปล่า?” ไดอาน่าเอียงคอสงสัย
“อ…เอ๋…?” สาวๆในวงจ้องไปที่ไดอาน่าเป็นตาเดียว
.
.
.
.
.
‘คุณคือแสงสว่างของผม โลอิส…’
‘คุณก็เหมือนกัน…’
ภาพงานแต่งที่โลอิสกับคลาร์กประกบจูบกันเพื่อสาบานรักนั้นผุดขึ้นมาในหัว โดยที่มีเขายืนอยู่ในตำแหน่งเพื่อนเจ้าบ่าวในงานนั้นที่โบสถ์เล็กๆในแคนซัส เสียงหวีดร้องดีใจและเสียงตบมือจากเพื่อนบ้านดังในระดับที่พอดี
จำบรรยากาศนั้นได้ดี….
ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ทนจนจบงานไปได้ยังไง
แต่หลังจากที่กลับคฤหาสน์บรูซก็เอาแต่หมดตัวเองอยู่ในถ้ำค้างคาว
และมุ่งมั่นแต่ปราบอาชญกรในก็อตแธมแบบไม่ยั้งมือ
ตอนนี้ก็เช่นกัน…
“วะฮ่าๆๆๆๆ…เหมือนแกตอนนี้ใจไม่อยู่กับตัวเลยนะแบทซี่?”
“…”
โจ๊กเกอร์ที่ถูกแบทแมนจับมัดห้อยหัวลงมาบนตึกสูงชันรอให้พวก GCPD มาเก็บงานต่อจากเขาหัวเราะและพูดยียวนกวนประสาทใส่อย่างเคย โจ๊กเกอร์เห็นแบทแมนเงียบไปผิดปกติเลยพูดขึ้น
“ฉันคุยเป็นเพื่อนได้นะเพื่อยาก อยากระบายอะไรให้มิสเตอร์เจฟังรึเปล่าละหืม? พ่อค้างคาวผู้ทำท่าทางอกหัก? ฮุๆฮ่าๆๆๆๆ!?”
“….หุบปากแกซะ”
แบทแมนหยิบเทปกาวสีดำออกมาจากกระเป๋าเข็มขัดอเนกประสงค์ของเขาก่อนที่จะดึงและชิกมันออกมาให้มีขนาดพอดีกับปากโจ๊กเกอร์ก่อนที่จะแปะทับมันลงไปแบบรำคาญ
“อุฟุฟวยฟ่วยฟวย@$!@#%%@!!” โจ๊กเกอร์ก็ยังไม่ละความพยามที่จะกวนประสาทอัศวินรัติกาลเช่นเคย
เมื่อพล GCPD มาถึงแบทแมนก็จัดการมัดพวกลิ่วล้อเสร็จพอดี แบทแมนโหนสลิงไปอีกตึกพร้อมกับกุมแผลที่สะโพกไว้ เขาโดนยิงเฉียดๆที่สะโพกด้วยปืนแม็กนั่มของโจ๊กเกอร์ โชคดีที่ไม่โดนจุดสำคัญแต่แบบนี้ก็เล่นเอาแสบไปหลายวันอยู่เหมือนกัน เลือดยังไหลไม่หยุดเลยด้วยซ้ำ
โดนอัลเฟรดบ่นแน่…
เมื่อก้มลงไปมองแบทบิลที่จอดไว้ด้านล่างก็นึกก่นด่าโจ๊กเกอร์กับฮาร์ลี่ควินน์ในใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีเงินสร้างแบทโมบิลคันใหม่หรอก แต่เขาไม่มีพาหนะกลับน่ะสิ…โจ๊กเกอร์เล่นติดตั้งระเบิด EMP ที่ใช้กับแบทโมบิลโดยเฉพาะจนแบทโมบิลเสียหายหนัก มีการพ่นสเปรย์เป็นรูปหน้าตัวเองกับข้องความ ‘Miss me?’ อีก… แบทวิงครั้งที่แล้วก็ถูกเดดสโตร์กเล่นจนเละ ฟอกซ์กำลังซ่อมให้…
สงสัยต้องเดินเล่นที่ท่อระบายน้ำคนเดียวซะแล้ว…โรแมนติกจัง…
บรูซกระโดดลงจากตึกชั้น 4 อย่างทุลักทุเล ก่อนที่จะเปิดฝาท่อระบายน้ำแล้วกระโดดลงไป แล้วเปิดนาวิเกเตอร์หาเส้นทางที่ปลอดภัยและถึงคฤหาสน์ไวๆ แต่ก็มีเสียงๆหนึ่งแว่วดังขึ้นพร้อมร่างที่เปล่างแสงสีเขียวจางๆ
“ให้ไปส่งมั้ยน้องสาว?”
“…แลนเทิร์น?”
“งานเลี้ยงเลิกแล้ว ฉันเลยแวะมา”
“หึ…”
กรีนแลนเทิร์นส่งยิ้มให้ก่อนที่จะโอบร่างของแบทแมนแล้วพาบินออกไปจากท่อระบายน้ำ อากาศบนฟ้ามันยังดีกว่าทางท่อระบายน้ำเป็นไหนๆ แบทแมนหันมามองหน้ากรีนแลนเทิร์นแล้วถามขึ้น
“รู้ได้ไงว่าฉันจะไปทางท่อระบายน้ำ”
“แค่เดา…ก็ตอนนายฉกแหวนฉันครั้งแรกก็ท่อระบายน้ำนี่นา”
“แค่นั้นเอง?”
“ใช่ นายมันเป็นอะไรกับท่อระบายน้ำฟะ”
“ก็มันพ้นสายตาประชาชนนี่นา”
“ความคิดนาย…เฮ้อ…แบบนี้โรแมนติกกว่าเป็นไหนๆ”
แลนเทิร์นชี้ไปที่ดวงจันทร์กลมโตและดาวที่ระยิบระยับบนท้องฟ้ายามกลางคืน แบทแมนก็หันไปมองตามที่ชี้ เขาหลุดขำเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปหาแลนเทิร์น
“จะโรแมนติกกว่านี้ถ้าพวกเราไม่ตัวเหม็นท่อระบายน้ำ…” แบทแมนเค่นยิ้ม
“งั้นลงไปบ้านนายดีกว่า นายจะได้ทำแผล”
แลนเทิร์นค่อยๆโรยตัวลงมาพร้อมกับประครองร่างของแบทแมนไว้ ก่อนที่จะกดกริ่งเรียกคนที่อยู่ในบ้าน ใช้เวลาซักพักก่อนที่อัลเฟรดจากเดินมาเปิดประตูให้แล้วบอกให้พวกเขาสองคนเข้าไปในบ้าน แบทแมนเลือกที่จะมุ่งหน้าไปทำค้างคาวก่อนปล่อยให้อัลเฟรดยืนมองกับกรีนแลนเทิร์นสองคนแบบงงๆ
“กลิ่นพวกคุณนี่ยังกับกลิ่นท่อระบายน้ำ” อัลเฟรดพูดขึ้น
“หมอนี่ลงท่อนะเอ้อ” แลนเทิร์นชี้ไปที่แบทแมน
“นี่ก็ดึกแล้วค้างนี่เถอะครับ ห้องคุณบรูซขึ้นบันไดไปทางขวาครับ เขาคงไม่ว่าถ้าคุณจะใช้ห้องน้ำกับเสื้อเขา”
“เอางั้นเลย?”
“ครับ”
.
.
.
.
.
ห้องของบรูซ….
นี่เป็นครั้งแรกที่มาห้องของคนที่อันตราย(และน่ากลัวแถมสยองขวัญ)ที่สุดในลีก… ตอนนี้เขานอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ในห้องนอนส่วนตัวของบรูซ…
อ่างใหญ่กว่าบ้านฉันอีก….
หลังจากที่แช่มานานเขาก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากอ่างตามด้วยพันผ้าขนหนูไว้รอบเอวแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ พอเขาเดินออกมาพบว่าเสื้อเขาที่โยนลงตะกร้านั้นหายไป อัลเฟรดน่าจะเข้ามาแล้วเอาไปซัก เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของบรูซเพื่อดูชุดที่เขาน่าจะใส่นอนได้
ชุดจะเยอะไปไหนนนน…
ฮาลเลือกที่จะใส่เสื้อยืดกับกางเกงวอร์มเพราะคิดว่าแบบนี้น่าจะสบายสุดแล้ว เมื่อใส่เสร็จเขาก็หันไปด้านหลังก็เห็นบรูซในชุดนอนสีดำสนิทนั่งนิ่งอยู่ที่ริมเตียงแล้วจ้องเขา
“นายมันน่ากลัวบรูซ” ฮาลอยากเอาหน้าไปมุดดินจริงๆตอนนี้
“ก็นี่มันห้องฉัน”
“เฮ้อ….เอ้า”
ฮาลยื่นช่อดอกไม้ที่บรูซรับได้(โดยบังเอิญ)ให้บรูซ เขาจ้องมันแบบไม่เข้าใจก่อนที่จะรับมาแบบไม่เข้าใจแบบนั้น เขาจ้องมองช่อดอกไม้นั่นนิ่งๆ
“จะทิ้งไปก็ได้นี่”
“เก็บไว้เหอะน่า ได้มาทั้งที”
“อืม”
ฮาลมองไปที่บรูซ เขารู้ว่าบรูซน่ะแปลกแต่นี่มันแปลกเกินไป บรูซแปลกไปตั้งแต่ไปงานแต่งงานของแบร์รี่ในวันนี้แล้ว บรูซรู้สึกว่าฮาล จอร์แดนกำลังจ้องมองตัวเขาอยู่เลยถามขึ้น
“มีอะไรรึเปล่า?” บรูซถาม
“ก็นายแปลกไป”
“เหรอ…”
เบื่อจริงๆที่ตัวเองโดนมองออกแบบนี้…
บรูซถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะมองนอกหน้าต่างออกไปแล้วพูดขึ้นมา ผมบรูซเลื่อนลงมาปกปิดดวงตา
“นายทนได้ไง…?”
“ทนอะไร?”
“นายยังคงยืนยิ้มและยินดีให้กับแบร์รี่และไอริสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น…”
“…”
“นายทำได้ยังไง…”
ฮาลเบิกตากว้างกับสิ่งที่ได้ยิน เขายังคงยืนนิ่งอยู่แบบนั้น ริมฝีปากค่อยๆขยับเบาๆ
“นายคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ….?”
“….”
ผลั่ก!!
ฮาลเดินเข้าไปหาบรูซแล้วผลักเขานอนลงไปอย่างรวดเร็ว ไม่ทันที่บรูซจะลุกขึ้นมาเขาก็ถูกฮาลคร่อมร่างเอาไว้แล้ว ฮาลกำคอเสื้อบรูซแน่น
“รู้มั้ย…แม่งโคตรเจ็บ”
ฮาลเอามือของบรูซมาทาบอกข้างซ้ายของตัวเองช้าๆ
“ฉันควรจะยินดีที่สองคนนั้นรักกัน… ฉันไม่ควรจะทำอะไรไม่ดีในวันพิเศษของคนที่ฉันชอบหรอกนะ”
“…จอร์แดน…แต่ฉันทำไม่ได้…”
“ทำไม…”
“ถึงฉันจะผ่านมันมาได้…แต่ทุกครั้งที่ฉันนึกถึง…ในใจก็มักจะตะโกนว่าทนไม่ได้ทุกที!!”
“….”
“ฉันน่ะ…!! ฉัน…ไม่….ไม่อยากเห็นอะไรแบบนั้น….อีก..อื้อ..!”
ฮาลจับบรูซประกบจูบทันทีไม่ให้บรูซพูดจบ บรูซเหมือนพยามขัดขืนการกระทำนี้แต่สุดท้ายก็เคลิ้มไปกับรสจูบของฮาล จอร์แดน… ลิ้นร้อนค่อยๆสอดเข้าไปในโพรงปากหวานเพื่อคว้านเฟ้นหาหยาดหวานภายใน ก่อนที่บรูซจะสติหลุดไปมากกว่านี้ฮาลจำเป็นที่จะถอนจูบที่รุกรานนี้ออกก่อน ฮาลและบรูซหอบหายใจแบบหน้าเกือบชนกัน ฮาลประครองใบหน้าขาวซีดของอีกฝ่าย ดวงตาจับจ้องเข้าไปจนบรูซตัวแข็งทื่อราวกับมนต์สะกด
“มองฉันบรูซ…”
“…”
“ความต้องการของนาย…ข้อตกลงของเรา….”
“….”
“มองฉัน…เป็นคลาร์กซะ…”
บรูซจ้องฮาลด้วยสายตาที่เหมือนจะเหนื่อยอ่อนกับกลายๆเรื่อง บรูซหลับตาซักพักก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาช้าๆ บรูซคว้าคอของฮาลให้โน้มก้มลงมาที่เขาอีกครั้งก่อนที่จะประกบจูบกับฮาลอีกครั้ง ซึ่งฮาลก็เต็มใจรับจูบที่โหยหาของคนข้างใต้ ในขณะที่บรูซยังคงเคลิ้มจูบฮาลไม่หยุดฮาลก็เอื้อมมือไปปิดไฟที่ตะเกียง ก่อนที่จะใช้พลังของแหวนสร้างฝ่ามือขึ้นมาไปปิดล็อกประตูไม่ให้ใครเข้ามารบกวน
ฮาลถอนจูบออกแล้วเลื่อนไปยังซอกคอขาวของอีกฝ่าย มือไม่ได้ทำอะไรเฉยๆลงมือปลดกระดุมเสื้อของอีกฝ่ายช้าๆ ตอนแรกบรูซพยามไม่ให้ฮาลแกะกระดุ้มเสื้อแต่พอเจอประกบจูบอีกครั้งทำให้บรูซล้มเลิกความพยามให้ฮาลนั้นถอดเสื้อของตัวเองออกไป
เมื่อฮาลปลดกระดุมออกหมดสิ่งที่เห็นคือร่างกายที่ขาวเนียนแต่ก็เต็มไปด้วยบาดแผลจากการต่อสู้จากอาชญกรต่างๆ และยิ่งแผลใหม่ที่ถูกพันแผลเอาไว้อีก บรูซทำหน้าเหมือนประมาณว่าไม่อยากให้ฮาลเห็นแผลน่าเกลียดตามตัวของเขา แต่ตอนนี้ฮาลไม่สนใจมันซักนิด เขาเอามือลูบหน้าท้องที่มีกล้ามเป็นมัดๆของร่างข้างใต้อย่างแผ่วเบาเหมือนเอาขนนกมาสัมผัสร่างกาย นั่นยิ่งทำให้เสียววู่บหนักเข้าไปอีก….
ฮาลประกบจูบบรูซอีกครั้ง ทั้งสองแลกลิ้นกันอย่างนัวเนีย มือของบรูซสอดเข้าไปใต้เสื้อฮาลเล็บจิกเพื่อระบายความเสียวซ่านที่พลุ่งพล่านที่แผ่นหลังแกร่ง ฮาลเลื่อนหน้าลงมายังยอดอกก่อนที่จะขบกัดมันเหมือนผลไม้หวาน ยิ่งทำให้บรูซครางกระเส่าเบาๆ
“อึ้ก….อื้อ…”
ยิ่งเพิ่มอารมณ์ให้…
ลิ้นร้อนอุ่นค่อยลากลางมายังหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามท้องเป็นมัดๆ ดูดีๆบรูซจะฟิตหนักกว่าเขาซะอีก…. แต่ก็ไม่สนใจหรอกข้อนั้นเพราะมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกำสิ่งที่เขาจะทำต่อจากนี้ตั้งหาก…
ฮาลถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วโยนมันลงไปข้างล่าง กางเกงของบรูซก็ถูกถอดออกมาเช่นกันเผยให้เห็นแก่นกายที่กำลังตื่นตัวจากอารมณ์ที่ถูกปลุก บรูซในตอนนี้หน้าแดงก่ำ ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย แขนข้างหนึ่งเอามาก่ายปิดตาเอาไว้และเสียงขบกัดด้วยความเขินอายและเสียวซ่าน…
ฮาลเลียแก่นกายของบรูซช้าๆ ลิ้นค่อยๆลากลงมาจนถึงพวงนุ่มที่อยู่ข้างใต้แก่นกาย เขาเลียหยอกล้อมันอย่างจงใจและมันก็ได้ผล นั่นยิ่งทำให้บรูซครางออกมาอย่างเสียงซ่าน…. ฮาลเห็นว่ากาลตอบรับนี้มันได้ผล เขาก็เลื่อนมายังช่องทางรักของบรูซ เขาใช้ลิ้นแตะและเลียช่องทางรัก ลิ้นร้อนค่อยๆสอดเข้าไป บรูซเห็นดังนั้นเลยพยามห้าม
“อ…อึ้ก..ม…มัน…สกปรก…” บรูซพยามดันหัวฮาลออก
“เอาน่า…”
ฮาลชโลมน้ำลายที่ช่องทางจนมันชุ่มช่ำ ก่อนที่เขาจะเอนตัวเองขึ้นมาขบกัดต้นคอขาวของบรูซเพื่อสร้างรอยกลีบแห่งความเป็นเจ้าของเอาไว้ พร้อมกับค่อยๆสอดนิ้วของตัวเองเข้าไปในช่องทางรักของอีกฝ่าย 2 นิ้ว ค่อยๆนวดคลึงเพื่อให้อีกฝ่ายผ่อนคลาย…. บรูซรู้สึกอึกอัดแต่ก็ไม่มาก นิ้วที่ขยับไปมานั้นทำให้เขาเกร็งบิดตัวไปมาเพราะความเสียวซ่าน….
“อ…อ๊า…!”
“อือ…”
ฮาลก้มลงจูบไปที่ริมฝีปากเนียนอีกครั้งพร้อมกับเอานิ้วที่สอดเข้าไปที่ช่องทางรักออก เขาถอดกางเกงของตัวเองออกช้าๆเผยให้เห็นแก่นกายขนาดใหญ่ที่กำลังตื่นตัว พอบรูซเห็นก็หน้าแดงก่ำหนักกว่าเดิม…. ฮาลมองตาบรูซ บรูซก็มองกลับ ทั้งคู่ประกบจูบกันอีกครั้งอย่างหื่นกระหายในรสชาติแห่งจูบราคะ เมื่อจูบเสร็จฮาลค่อยๆสอดแก่นกายของตัวเองเข้าไปในช่องทางรักของบรูซช้าๆจนมันมิดเข้าไปจนครึ่งทาง บรูซครางออกมาอย่างเจ็บปวดและเสียวซ่าน ฮาลเลยค้างเอาไว้แบบนั้น
“อื้อ…อึ้ก…!!”
“พร้อมนะ…”
“อึ้ก…จูบฉัน…คลาร์ก…”
ฮาลยิ้มอ่อนก่อนที่จะค่อยๆก้มลงจูบตามที่บรูซสั่ง แต่สำหรับเขามันคือคำขอร้องของคนปากแข็งเท่านั้นเอง… ฮาลค่อยๆขยับเข้าออกอย่างช้าๆและค่อยๆเพิ่มจังหวะไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนคนข้างใต้จุกและครางลั่น
“อ๊า…!!! อื้อ!!! ฮึก!!”
หยาดใสค่อยๆโรยตัวลงมาจากดวงตาที่มีนัยต์ตาสีฟ้าคราม บรูซและฮาลประสานจังหวะของกันและกัน ไอร้อน เสียงหอบพร่า และเสียงกระเสียดสี ยิ่งเพิ่มอารมณ์ที่คุกกรุ่นของทั้งสองให้หลงมัวมันไปกับมัน…
“ฮึก…!! คลาร์ก!!…อื้อ!!”
“แฮ่ก…!”
ฮาลก้มลงจูบบรูซอีกครั้ง เสียงจูบดังจาบจ้วงลั่นห้องพร้อมกัยเสียงกระทับกันของเนื้อ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายใกล้จะเสร็จแล้วเขาก็ยิ่งเร่งจังหวะให้รุนแรงกว่าเดิม หัวของบรูซเริ่มขาวโพลนเพราะสติเริ่มหลุดออกไปทีละนิด เสียงครางหวานยังคงตะโกนชื่อคลาร์ก…
ความต้องการของบรูซกำลังจะได้รับการเติมเต็ม…
พร่วด!!
“อุ้ก…!!”
“อึ้ก!! อ..อ๊า…!”
เมื่อถึงจุดห้วงปลายอารมณ์ทั้งคู่ก็ปลดปล่อยออกมา น้ำรักของบรูซเปรอะเต็มหน้าท้องของฮาลและตัวบรูซเอง ช่องทางของบรูซก็เต็มไปด้วยน้ำรักของฮาลเอง…
ฮาลค่อยๆถอนแก่นกายออก เขาก้มลงไปเลียน้ำรักของบรูซที่เปรอะหน้าท้องของบรูซเอง แล้วค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นไปพรมจูบที่ซอบคอขาว ขมับและจบที่จูบอันร้อนแรงอย่างที่บรูซต้องการ และกิจกรรมมันก็ไม่หมดเพียงเท่านี้….
ทั้งคู่ยังคงทำแบบนี้ต่อไป
คงจะจบ….จนกว่าจะหมดแรงทั้งคู่
.
.
.
ไม่รู้ว่ามันนานไปเท่าหร่…..
ความเห็นแก่ตัวถูกระบายไปด้วยความกระหายและเร่าร้อนของทั้งสอง…
ฮาลยังไม่หลับเลยตอนนี้เพราะเขาไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่ บรูซยังคงนอนพิงวงแขนของเขาและหลับสนิท ฮาลมองไปร่างที่กำลังหลับสนิท น้ำตาใสๆยังคงคลอดอยู่เล็กน้อย เขาปาดมันออกก่อนที่จะจูบที่หน้าผากของบรูซช้าๆ
“…ฝันดีนะ ‘บรูซ’ ”
.
.
.
.
.
TBC.
(Twitter CR. @3o_oBn)
GlassSEcret 
งื้อ มันดีงามมากค่ะ อ่านไปปวดตับไป แล้วก็ฟินไป
ถูกใจถูกใจ
รักษาตับให้ดีย์ 5555
ถูกใจถูกใจ